Ameliyat gününün sabahında kızımız olayın detaylarını bilmiyor ve de gayet sakin görünüyordu.. aslında ali , ablam ve bende gayet sakindik ama sıkıntılı bir sakinlikti bu.
taki görevli bize eşlik ederek yeşil ameliyat önlüğünü giydirip ameliyathanenin kapısına gelince benim kalbim daha hızlı çarpmaya başladı ve Ali ile ablamı bekleme salonuna aldılar. Naz ve ben beklemeye başladık. Naz yeşil önlüğüm içinde değişik bu kıyafetle ilgili yorumlar yapıyordu!!
5 dakika sonra dr amca gelip naz'ı kucağına alarak ameliyathaneye girdi.
bol şanslar dliyip alnından öptüm. hiç farkında değilim o an ağladığımı hissettim. ne zor bir durum:( yarım saat beklemenin sonunda dr. çagırıp ameliyatın bittiğini, durumunun iyi olduğunu ve yarım saate kadar bize vereceklerini eve gidebileceğimizi soyledi.
ama itiraf ediyorum en zoru ameliyathanenin önünde haber beklemekti.
bu resim naz!ın evdeki ilk yarım saatinde çekebildiğim fotosu 2 poz çektim başkada vaktim olmadı dersem inanın!!!
ama suratle iyileşti. tabiki halalar,dayılar,teyzeler,babanne,dede,komşular,arkadaşlar derken ilgiyede çok cabuk alıştı. zaten cok ta severiz ilgiyi:)
pazartesi günü cok ısrar etti ve okula gitti. dikişler alındı. tatlı kaşınmaları başladı..
Allahım kimselere helede hiç bir çocuğa zarar vermesin. hasta olmasınlar ne olur!!
